شبی که شعلهٔ یاد تو داشت سیر جگر

چو اخگرم عرق چهره بود خاکستر

سراغ صبح مهیای ساز گم شدن ست

نموده اند مرا در شکست رنگ اثر

سبکروان فنا با نفس نمی سازند

ز دود ریشه ندارند دانه های شرر

کمال سوختگان پیچ و تاب نومیدی ست

فتیله آینهٔ داغ را بود جوهر

به محفلی که نگاهش تغافل آلودست

به گرد حلقهٔ ماتم تپد خط ساغر

به وصف صبح بناگوش او چه پردازد

ز رشته است نفس خشک در دل گوهر

مناز بر هنر ای ساده دل که آینه ها

ز دست جوهر خود خاک کرده اند به سر

فروغ محفل بی آبروی عمر هواست

به جز نفس نتوان رفتن از بساط سحر

تپش کدورتم از طبع منفعل نرود

نمی رود به فشردن غبار دامن تر

خروش اهل حیا پرده دار خاموشی ست

صدای کاسهٔ چشم است پیچ و تاب نظر

گرفتم آنکه به خود وارسی چه خواهی دید

چو عکس بر در آیینه احتیاج مبر

به سلک نظم رسید آبروی ما بیدل

گهر به رشته کشیدیم از خط مسطر